Patrick Smeets
Game-enthousiast, tech blogger en presentator. Was ooit rockster. Local celebrity in Limburg maar ziet graag veel van de wereld. Er zijn niet genoeg kattenGIFjes in de wereld.
Terwijl ik door de gangen van het bijna verlaten Sevastopol kruip, motion sensor in de hand, hoor ik opeens iets. Mensen. Tot nu toe zijn de meeste overlevenden niet vriendelijk tegen me geweest en met dit groepje van drie is het niet anders. Wapens worden getrokken en ik weet waar dit heengaat: een gevecht. Wat zij echter niet weten is dat de Alien die dit schip terroriseert vlakbij is. Terwijl het eerste schot gelost wordt duik ik niet achter beschutting, maar in het eerste het beste kastje dat in de donkere gang vlak achter me staat.
Ik weet namelijk wat er gaat gebeuren, en met een verschrikkelijke gil staan mijn achtervolgers oog in oog met onze grootste nachtmerrie: de zwarte moordmachine die ervoor gaat zorgen dat ik binnen nu en vijf minuten (als ik heel, heel, héél zeker weet dat de Alien weer verder is) een paar extra geweerkogels kan gaan oprapen.
Tien minuten later: ik zit nog steeds in het kastje, en ik durf mijn motion sensor niet te gebruiken, want de Alien hoort het als ik dat ding te dichtbij aanzet. Oh nee, hij komt deze kant uit. Niet stoppen, niet stoppen, niet kijken…fuck.
Alien: Isolation is de natte droom voor iedereen die hoopte dat ze ooit nog een keer een game zouden maken die de sfeer van de eerste film zou kunnen raken. In de uren die ik als Ellen Ripley’s dochter Amanda heb doorgebracht heb ik alle emoties herbeleefd die daarbij hoorden: angst, afgrijzen, angst, opluchting, en nog meer angst. Ontwikkelaars Creative Assembly hebben enorm geïnvesteerd in twee dingen: de authenticiteit van de omgeving en de gedragingen van je grootste vijand.
Het is bijna ongelofelijk hoeveel moeite is gestoken in het repliceren van de 80’s sci-fi esthetiek die in de eerste film zat en die je meteen terugbrengen naar de eerste film. Van de computersystemen tot de bekleding van de banken, alles heeft precies die sfeer die fans zullen herkennen van de Nostromo. De Sevastopol is echter een veel groter schip, waardoor je optimaal kunt genieten van de intelligentie van de Alien. Die ene vijand die je niet kunt vernietigen, die je onmiddellijk vermoordt als ‘ie je ziet en die serieus onvoorspelbaar is en – erger nog – doorheeft als je de hele tijd op dezelfde plaats verstoppertje speelt. Maar ook de paar overlevenden en de androïden die op het schip rondlopen zijn je heel zelden gunstig gezind, en vechten is niet Amanda’s sterkste punt.
Het zorgt ervoor dat je in een constante staat van terreur rondloopt (of ja, kruipt, voornamelijk) en dat je heel snel in de gaten hebt waar de beste plekken om je te verstoppen zijn. Als je dit zonder geluid speelt ben je verloren, want naar mate het spel vordert leer je steeds meer te vertrouwen op je oren om te weten wat er om je heen gebeurt. Er is weinig meer beangstigend in Alien: Isolation dan een lange, lege gang waar je toch echt doorheen moet. Ventilatieschachten, deuren, achter alles kan de dood je vinden en dat betekende in elk geval voor mij dat ik meer tijd dan ik eigenlijk zou willen toegeven heb doorgebracht in een kast, met de motion detector aan, kijkend naar het stipje terwijl het niet deed wat ik wilde: van het schermpje afgaan.
Als je niet goed tegen dit soort stealth gameplay kunt zou je wel eens gefrustreerd kunnen afhaken. Hoewel je, naarmate het spel vordert, op steeds meer verschillende manieren met situaties om kunt gaan, duurt het even voordat je alle tools tot je beschikking hebt. Sterker nog, je bent minstens anderhalf uur aan het spelen voordat je überhaupt de Xenomorph ziet. Het helpt allemaal in het opbouwen van de spanning, maar mede doordat je het spel maar op bepaalde plaatsen kunt opslaan wordt de onvoorspelbaarheid van de Alien soms iets te veel, zeker als je net een half uur hebt gespendeerd met het ontwijken van dat ding en dan in de gang met het opslagpunt doorspiest wordt.
Er zijn nog een aantal zaken die beter hadden gekund. Het rewire-systeem, dat je bepaalde systemen op het schip laat aan- of uitzetten, maakt niet genoeg verschil om er echt mee te spelen. Zeker omdat het eenzame kat-en-muis spel met de Alien zo’n groot gedeelte van Isolation beslaat had dat wat meer aandacht mogen krijgen. Ook zijn er een handvol momenten waarop je gedwongen wordt te vechten met de andere aanwezigen op het schip, waar vooral naar voren komt dat vechten écht geen leuke mechaniek is in deze game.
De momenten echter waarop alles samenkomt en je – volledig para – schrikt omdat een stuk van het schip lijkt op de Alien of je na het openen van een deur nét nog de venijnige staart van het beest ziet langs schuiven en heel langzaam stapjes terug doet totdat de deur weer dichtschuift maken het wat mij betreft allemaal goed. Alien: Isolation weet precies de snaar te raken die ik als fan van enge spellen al een tijdje niet meer heb horen klinken: de ontstemde viool die me vertelt dat het gevaar er aan komt, maar niet vanuit welke hoek ik het kan verwachten. Het werd tijd, maar eindelijk is er een game die de naam Alien waardig is.
...